Baboonius V: verschil tussen versies

Huidige versie van 26 jan 2010 om 22:24

Auf einen tag war einen babaoon dar dachtte an fater pommes, er tachtte das volk bracht ein fater, und er ersiegte es am bauernhoff aber dem madchen dort mogte gern mit kuhe ficken. Sie dachten fater pommes war zu befickt, so er war vom god bevruchtet. Und by dem geborht er puppfte einem anderem kleinen kindes pommes aus und dem werdt wieder vater pommes genennt. Der vater dachtte er war vom got gesegned. Aber er hatte ein vluch uber inn. Er pufpte kein scheiss, nachtes mall weiter

Aaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!!!

Na onder begeleiding van deze diepe duitse gedachten, die er sinds zijn geboorte al in zijn koene brein geprent stonden, de baarmoeder te zijn uitgeklotst begon het gretige spruitje nog naamloos de aarde te verwarmen met zijn schelle klanken. Geheel goedmoedig zag hij de aarde tegemoet. Het verlaten van zijn warme schulp had eerst licht onplezant aangevoeld, maar nadat zijn lichaampje de eerste koele winterbriesjes overleeft had, had het hem deste zekerder gemaakt, hij voelde zich onstervelijk. Niets kon zijn sappige pantser doorboren, ookal was het roze. Bovendien zag het er onzagwekkend uit zo onder het bloed gesmeerd..En ook nog eens niks daarvan was het zijne! Ja hij zou grote daden verichten dacht hij zo!

Vol goede moed keek de jongeling in het rond, waar was hij en waar was het onrecht dat hij zou gaan bestrijden? een pantoffeldiertje met een kloppend lid?? een schepsel dat zo lelijk was dat het het zicht van de anderen toch maar zou verpesten en dus maar uit zijn lijden verlost moest worden het liefst met behulp van een plank gegarneerd met de diverse spijkers?? "Waar zijn jullie??" en "als jullie er niet zijn laat mij jullie dan creeren om daarna alsnog weer op te heffen!"

Helaas zag hij weinig onrecht aan de binnenkant van zijn oogleden dus deed hij zijn ogen open..

Het eerste wat hij zag was een vriendelijk doch redelijk uitgeteld uitziende eend met bebloede snavel en 2 vlezige langwerpige lappen vlees en achter zich een groot gapend gat. De eend hield er bovendien een intrigerende bezigheid op na... De eend richtte zich namelijk op onder begeleiding van nog zo'n vlezige lap welke er stevig omheen gewikkeld zat om vervolgens volgens een cyclisch patroon met harde stoten op en rond het gat in te beuken. De snavel van het dier had deze daad moeten bekostigen en was in verre staat van ontbinding, net als de rest van het eendelichaam merkte de jongen bovendien opeens op. Maar het dier zat er niet mee. Elke stoot was met evenveel vitaliteit uitgebracht als de vorige en de stoten leken met steeds kortere tussenpozen voor te komen. De jongen had meteen bewondering voor het dier.. wat een ongelovelijk doorzettingsvermogen! Voorzover het beestje hersens had hingen ze er zeker allemaal uit en waren bevolkt door diverse wormencolonies. Maar nee hoor! zelfs dat hield het standvastige schepsel niet tegen. Wat een ongelovelijk kreatuur!

Het was tijdens deze gedachtengang dat de nog naamloze jongen iets hoorde... Eerst luid en krijsend.. En daarna nog steeds luid en krijsend.. Het bleef luid en krijsend... Hmm tjah Uit intonatieverschillen kon hij weinig halen...

Gedesillusioneerd door dit feit wende hij zijn aandacht weer even af van de geluiden, kloeke jongen dat hij was. "O het lot heeft ook instincten!! Onbeduchte ironie!! zelfgenoegen in den daad! Getormeerde makkers der knakkerverbonden!!" "Het is tijd om een steen voor het gat te rollen en onder het genot van een sappige winterbries door de tanden het geluk te overzien en de mogelijkheden te ordenen."

Na een herbezinning van een 3 dagen besloot hij dat hij een berg moest gaan beklimmen om vanuit het grotere overzicht te kijken wat hij nou eigenlijk moest. Zijn grot was reeds bedekt dus het enige wat het mannetje nog moest doen was zichzelf van een rood badpak voorzien en zijn haar naar achteren proberen te gooien.......... deze taak leek hem eerst zeer moeilijk toe, totdat het lot zichzelf voor de 2e maal presenteerde:

Voordat de jongen aan zijn tocht begon, had hij zich voorgenomen het mytische schepsel eend vol ontzag te groeten en gedag te zeggen. Het beest was echter te heilig om gewoonweg aan te raken..zelfs voor HEM! Hierop zocht hij een stok..dik doch puntig met een fris ontsprongen knopje aan het uiteinde. Enkel deze stok was goed genoeg voor het ontzagwekkende beest. De jongen streek eerst voorzichtig met het knopje aan het uiteinde van de stok over het ziltige snaveltje. Geen reactie.. De jongen wist dat mytische beesten schepsels van weinig woorden waren maar dit was toch wel heel weinig respons. Hierop raakte hij het beest een tweede maal aan, deze maal met het puntige deel van de stok..met alle mogelijke kracht die de jongen in zich had zo hop op het snaveltje. Het frisse fruitige knopje stak zo ver in de oogkas van het beest dat het er aan de achterkant van zijn vederige hoofdje weer uitstak besmeurd met het alleraardigst kleine klontje hersenen.. De jongen wachtte 1,5 minuut.. Toen scheurde de mytische eend in 2 en op wonderbaarlijke wijze scheidde het snaveltje zich van zijn vederige lijf. Dit was uiteraard een teken van de Grote baboon!!!! De jongen pakte het snaveltje, bond het op zijn hoofd, scheurde een bloederige vleugel af, brouwde hiervan een eetlust opwekkend badpak en gooide vol goede moed zijn snavel naar achteren. De tocht kon beginnen!